It's been a week now since we returned from the Netherlands, and in some ways, we were hoping for an uneventful few weeks to come. Well, it was not to be, and perhaps we brought it on ourselves?
Early this week, I was checking the humane society website, as I do often, to see if they had any dogs available for adoption that would fit into our household. And low and behold, there was a 9-yr old lab mix, friendly and playful, up for adoption. On paper, she looked like the perfect dog for us. Since Nolan did not grow up with dogs, we wanted to be sure that the dog was friendly without any aggression. We went to see April on Tuesday, and indeed, she was a sweetheart, and we decided to pick her up on Thursday (she had a vet appointment that day, since she needed some additional medical care due to an amputated tail). When we picked April up on Thursday, it was decided we would foster her for a few days, and if all would go well, we'd finalize the adoption later this week.
We brought April home, and as soon as we got home, the cats went into hiding. It wasn't fun to see them stressed out, especially Muprhy was quite upset, but we also figured it would need some time. She was a great dog in the house, wouldn't leave your side, and slept through the night no problem.
The next day, when we tried to introduce the cats to her, it just didn't go well. April reacted quite strongly to them, and the cats did not like her at all. Long story short, we have always said that the cats come first, and perhaps they would have gotten used to each other over time, but we did not quite trust her in the beginning. We also had some issues with Murphy about two years ago, and the last thing we wanted is him peeing all over the house again.
And the truth is that we are away during the day, and April is a total people dog! I would trust her with a baby! She loves everyone and like the attention, another reason that we thought she is better of in a family with kids, no cats, where she gets lots of attention. So sadly, we decided to bring her back to the humane society, before we would get too attached to her.
Needless to say I was heartbroken. I wish we could have kept her, and provided her with a good home, but having her around did not make me happy either. I was worried about the cats, and they mean a lot to us as well. We brought her back on Saturday morning, after taking her for a long walk in the Greenbelt. I was quite upset bringing her back, but she was happy to go back, and they were very understanding at the humane society as well. They promised they'd find her another good home (it's a no-kill shelter!!), and I believe they will. When we walked by April on the way out, she didn't even really look up to us; she was focussed on everything else going on. In a way hard to see, but I'm also happy she wasn't too attached to us, because that would only have made it so much harder. Another reason I'm glad we brought her back soon, because the longer we waited, the harder it would be, for both her and us.
It was hard, but it was good to see the cats completely back to normal as soon as we got home Saturday afternoon. I already miss not going for walks, but who knows if and when we get a new dog, and Nolan has offered to take him for a walk, so maybe I should start doing that...
I guess it was another blow after some roller-coaster weeks, and on top of that, I tripped and fell at the end of my run on Wednesday. Right in front of my office building, very embarrassing! My knee is all bruised and was completely swollen, my left wrist is bruised and my shoulder was sore, but it all feels better now, and besides a badly bruised knee, I'm pretty much back to normal. I even managed to have a great 16k run yesterday morning! The footing was so much better, temperatures were bearable (only -8 when we started) and with the sun out it was just a gorgeous morning! My knee was a bit sore at the end, but nothing too crazy. I guess I needed a good run to clear my head and reset my body. Hopefully I was able to do that.
So for the next few weeks, no more big decisions, no major (self-inflicted) changes, and just focus on us and enjoy life!
Oh, and one other, last news-worthy (at least Nolan thinks!) item, we had our eyes tested on Friday, and soon you'll see Nolan wearing glasses! For now only when he needs to read far away (presentations, etc), and when driving at night. We picked up a pair, and I'm not sure I love them, but then, Nolan with glasses is just weird... Hopefully I get used to them :)
Ook al weet ik dat ik nu in een wespennest steek, MAAR.... je wist van te voren toch al dat jullie de hele dag weg zijn?
ReplyDeleteHet laten wennen van nieuwe dieren aan elkaar werkt niet binnen 24 uur, het kan dagen, weken, zelfs maanden duren.
Ik roep nu niet zomaar iets, maar spreek uit ervaring als honden en kattenbezitter...
Anderhalf jaar geleden hebben wij bij onze 3 honden en kat uit NL nog twee asielkatten gehaald.
Het was in het begin zeker rampzalig! Wij hebben twee Terriers en ik denk die zijn het ergste in hun soort, jagen tenslotte en zijn er op uit om kleinwild te vangen. In hun ogen zijn katten dat ook.
Onze oude kater was allesbehalve gecharmeerd van de nieuwelingen, maar we hebben regelmatig gezorgd dat iedereen van iedereen apart kon zijn.
Niet de eerste dag gelijk een confrontatie, nee, wel laten weten er zijn og anderen, maar niet face to face....
Ik werk als vrijwilliger bij het asiel, ontmoet veel leuke en lieve honden en katten en gevallen als deze maken wij regelmatig mee omdat mensen niet de tijd nemen en binnen 24 uur weer bij het asiel staan om hond of kat weer terug te brengen.
Wat verwacht je dan in zo'n korte tijd????? Of na 48 uur?
Hoe zou jij reageren als er ineens een wildvreemde man of vrouw in jouw huis wordt gezet? Ben je dan gelijk met elkaar bevriend? Kun je het gelijk met elkaar vinden? Ben je na 48 uur al close en lig je samen tegen elkaar op de bank?
Je probeert je te troosten dat het hondje blij was weer in het asiel te zijn en geen aandacht had voor jou tijdens de laatste wandeling.
Waarom zou het dier ook?
Op de eerste plaats voelen ze heel goed aan dat zij er niet bij horen en daarbij zal het dier blij zijn eindelijk wat anders te zien.
Zulke dieren hebben al een verleden met gedumpt te worden bij het asiel, ze zullen zich niet zo gauw weer openstellen en terecht, want hij/zij moest weer terug naar het asiel.
Ik weet, ik ben er fel en direct nu, maar de grote verliezer in dit verhaal is gewoon die hond die even de hoop had dat zijn leven weer ok ging worden en maakte snel mee dat hij weer op een zijspoor kwam!
Heel heel jammer!
Sorry, ik heb hier eigenlijk helemaal geen zin om op te reageren. Je kent het verhaal maar half, en als je dan zo reageert, tsja, dan moet je dat maar denken. Maar uiteindelijk hebben wij de juiste beslissing genomen, hoe moeilijk ook, voor zowel ons als de hond.
ReplyDeleteje hoeft ook niet te reageren, maar op dat moment als je een verhaal schrijft, publiek met de mogelijkheid commentaar te plaatsen dan kan het gebeuren dat er commentaar komt dat je niet leuk vindt. Dat is nu éénmaal zo.
ReplyDeleteAls ik het verhaal maar half ken, moet je het hele verhaal schrijven. Maarre....vanochtend stond er iets anders als ik me goed herinner....
Ik snap dat je het als een persoonlijk aanval ziet, maar vergeet ik even dat ik de persoon Katalijn niet eens ken, ik reageer enkel en alleen op dit verhaal.
Er zullen zat mensen zijn die het met jou eens zijn en ik ben het niet. Dat kan.
Maar je kunt niet binnen 24 of 48 uur verwachten dat alles pais en vree is, dat bestaat uiterst zelden.
Ik vind het gewoon jammer, that's it!